For eksempel fransk, så man kanskje kunne forstått hvorfor de som har oversatt pensumtekster til engelsk har gjort de valgene de har med begreper. Eller spansk, for å forstå dette, skrevet av en meksikansk nonne, Juana Inéz de la Cruz:
Sonett 167
Feliciano me adora y le aborrezco;
Lisardo me aborrece y yo le adoro;
por quien no me apetece ingrato, lloro,
y al que me llora tierno, no apetezco.
A quien más me desdora, el alma ofrezco;
a quien me ofrece víctimas, desdoro;
desprecio al que enriquece mi decoro,
y al que le hace desprecios, enriquezco.
Si con mi ofensa al uno reconvergo,
me recoviene el otro a mí, ofendido;
y a padecer de todos modos vengo,
pues ambos atormentan mi sentido:
aquéste, con pedir lo que no tengo;
y aquél, con no tener lo que le pido.
Men behovet for å lese originalen blir alltid mindre når en kan lese det i Åse-Marie Nesse sin gjendiktning (1971):
Sonett
Feliciano elskar meg, eg hatar han som pesten.
Licardo hatar meg, eg elskar berre han.
Mitt hjarta bankar heitt for ein som aldri brann,
men eg er kald mot han med varme under vesten.
Han som foraktar meg, eg byd meg fram til, nesten.
Og han som byd meg alt, foraktar eg som mann.
Eg vanvørder den sjel mi likesæle vann;
min vørdnad gir eg han som aldri kom til festen.
Om eg nå hemner meg i harme på den siste,
så hemner seg vel hin for augnekasta mine.
For det å ikkje få, er verre enn å miste.
Men begge mine menn gir grunn til stadig pine:
den eine bed om det eg ikkje lenger har,
den andre seier nei før eg har bedt om svar.
PS: Til de som måtte tro det bare er sanger man kan få på hjernen: det går helt fint med dikt også. Og brakstarten på dette gjør det til en gjenganger.
for 14 år siden
